Werken en het 'huishouden doen'

Aan de slag bij Cymer

Het is maandag 5 augustus, 7:00 am, en daar gaan we dan, op naar Cymer. Of is het nu ASML US Inc.? Voor mij is het toch nog steeds het oude vertrouwde Cymer. Ondanks dat ik al 19 keer bij Cymer ben geweest in de afgelopen 5 jaar is het dit keer toch wel speciaal en ik ben dan ook best een beetje gespannen. Nu ga ik me namelijk melden bij Cymer om daar voor 18 maanden aan de slag te gaan, dat is toch net weer even anders dan de 1, 2 of 3 weken die ik altijd ging in het verleden.

Bij aankomst meld ik me netjes bij de receptie en geef mijn naam door. Nadat ik daarbij ook even mijn ID (Rijbewijs) laat zien krijg ik mijn oude vertrouwde Badge van Cymer overhandigd. Zoals gebruikelijk zet ik mijn auto daarna netjes in de garage en loop over de loopbrug gebouw 6 in (voor de kenners onder ons CSD-6, ofwel “Cymer San Diego Building Six”). Meteen bij binnenkomst kom ik de eerste bekende Amerikaanse collega’s al tegen en ze begroeten me alsof ik nooit weg ben geweest, maar ja ik was er dan ook zo vaak dat ze waarschijnlijk niet gemerkt hebben dat ik er de afgelopen 3 maanden niet geweest ben.

Het dagverblijf van Armand.

Bij de koffieautomaat, tja waar anders, kom ik ook mijn eerste Nederlandse collega’s tegen. We maken een kort praatje en drinken een bak koffie uit de rechtse automaat, want daar zit koffie in die speciaal gezet is voor de “Dutch guys” (3 zakken koffie i.p.v. de gebruikelijke 2 “slappe hap”). Met mijn beker koffie ga ik vervolgens richting mijn cubicle (werkplek) 218. Nadat ik mijn spullen een plekje heb gegeven, start ik mijn laptop op en verschijnt het ASML logo in beeld; m’n eerste werkdag kan beginnen.

De maandag gaat snel voorbij. Om 7:30 am zit ik met mijn collega’s uit Veldhoven in een conference call en deel ik de ervaringen van de eerste week met ze om daarna over te gaan op het echte werk en we hebben het al snel over de werkzaamheden waarmee ik me de komende week kan gaan bezighouden. Naast de werkzaamheden spreek ik die dag veel bekenden die allemaal willen weten hoe de eerste dagen zijn bevallen en of we het naar ons zin hebben in 4S Ranch. “Great Armand, finally you made it, welcome to San Diego.” Ja, ook Amerikanen kunnen ECHT interesse tonen.

De eerste week is toch weer even wennen. Iedereen bij Cymer zit midden in zijn/haar dagelijkse werkzaamheden en daarin moet ik mijn draai ook zien te vinden. Gelukkig lukt dat snel en kan ik mijn werk waarvoor ik naar San Diego ben gekomen oppakken. De verwachting dat ik bij Cymer al snel meer dan 40 uren per week zou gaan maken komt uit, maar dat wordt elke dag weer dubbel en dwars goed gemaakt op het moment dat ik CSD-6 buitenstap en naar een strakke blauwe hemel kijk en de temperatuur rond de 25 graden is.

Afzien...

Op dinsdag profiteer ik ook al de eerste keer van het feit dat we zo dicht bij Cymer wonen. Côlette heeft overdag de auto te voet opgehaald bij Cymer om de dagelijkse boodschappen te doen. Waarop ik na mijn werk op mijn gemak Thornmint Court (adres van Cymer) afloop richting Rancho Bernardo Road om te voet naar huis te lopen. Onderweg doe ik nog even de Coffee Bean aan om een Espresso Macchiato te bestellen en deze 'op z’n Amerikaans' onderweg op te drinken. Ja dit leventje ga ik zo wel 18 maanden volhouden.

Wassen, poetsen, strijken...

Ondanks dat het nog lijkt alsof we op vakantie zijn moet er na een week toch wat gedaan worden in huis. En dat is een hele uitdaging met onbekend witgoed en andere apparaten.

De stofzuiger is een hoover. Het model dat we hebben gekregen ziet er uit alsof het in de jaren 50 prima dienst heeft gedaan. Maar het blijkt toch een redelijk nieuw model dat hier nog volop verkocht wordt. Vergeleken met wat we thuis hebben is dit toch super onhandig! Je sleept het hele apparaat over de vloer; er zit maar 1 stand op; de draad zit steeds in de weg; hoekjes worden overgeslagen en je kunt niet even de slang er uit halen om met een hulpstukje bijvoorbeeld langs de plinten te gaan. Daarnaast maakt het een enorm lawaai! Leuk is wel dat je Freddy Mercury goed kan imiteren. "I want to break free"

De wasmachine en de droger staan naast elkaar in een kast bij de woonkamer en ze zien er uit alsof ze voor een heel weeshuis in 1 keer de was kunnen doen. Met de waspoeder in de hand zoek ik het bakje om de waspoeder in te doen. Van welke kant ik de bovenlader ook bekijk maar behalve een bakje voor 'bleach' (bleek) is er geen bakje te vinden. Waar laat ik het waspoeder??!!! Ik pak er internet bij en google op 'where to put laundry detergent?'. Als snel blijkt dat je het apparaat eerst aan moet zetten, dat er dan water in de bak moet stromen, dat je dan het waspoeder gewoon los erbij gooit en dat als het waspoeder zich vermengd heeft met het water dat dan de kleding erbij gaat en dan de klep dicht. Dat blijkt allemaal prima te werken. Maar wat een herrie! De droger is iets stiller.

Over lawaai en herrie gesproken: ook de vaatwasser doet aardig mee!
Het laden is een nauwkeurig werkje want alleen onder de onderste lade is een spoelarm. Het water moet zich dus een weg naar boven zien te vinden tussen alle vuile borden en pannen. Het is iedere keer weer spannend of alles schoon is. Overigens wordt geadviseerd om eerst de kraan te laten lopen tot het water warm is en dan pas de vaatwasser aan te zetten. Dan komt er meteen al warm water in het apparaat. Energiebesparend? Geen idee.

Het strijkijzer maakt geen lawaai maar heeft een minimum aantal functies: stomen of niet. Verder is het vrij licht. Dat wordt dus oefenen om de kreukels weg te strijken. En strijken is al geen hobby...........

De oven en de magnetron hebben we nog niet uitgeprobeerd maar de afzuigkap wel!!
Gezellig kokkerellen is er niet bij tenzij je allebei oordoppen in doet. Stand low produceert hetzelfde geluid als stand high.

Maar we klagen niet hoor. Wassen, drogen en vaatwassen doen we als we niet thuis zijn of we gaan op het balkon zitten. En des te meer waarderen we straks thuis weer al onze geluidsarme apparatuur.

En dan is er nog het, voor ons, nieuwe snufje: de food waste disposer! Je etensresten spoel je door de gootsteen en met een druk op de knop worden de etensresten vermalen en met het spoelwater weggespoeld. Er mag uiteraard alleen zacht eten in. Misschien gaan we het nog heel fijn vinden maar vooralsnog gaan we op de automatische piloot en gooien alles net als thuis in de vuilnisbak. Gescheiden afval en Diftar is hier nog niet bekend. Papier, glas, plastic, groenten-, fruit- en tuinafval gaan in 1 grote container.

'Gezellig maken'

Zaterdag 10 augustus komt onze lading 'luchtvracht' aan. 9 dozen worden binnen gezet en ze zijn allemaal opengemaakt en weer gesloten door de Amerikaanse douane. Ze controleren dus toch. Fijn om weer wat meer eigen spulletjes te hebben. Zo wordt het steeds meer 'thuis' en gezellig ingericht.
Toch koop ik hier nog het een en ander voor wat meer sfeer: wat schemerlampjes en een lectuurbak. En we zijn in onderhandeling met Oakwood (het bedrijf dat voor ons het appartement inricht) over een extra armstoel, een bureau met stoel en extra stoelen voor op het balkon. We gaan immers bezoek krijgen en zij moeten ook kunnen zitten.



Een enorme vrachtwagen voor 9 dozen.



Wat hadden we ook al weer ingepakt?



 

 

 

 

Ontspanning

Donderdagavond zijn we naar Seaport Village gereden (25 min. rijden). Dat ligt aan de haven en heeft leuke winkeltjes en restaurants. Je kunt er heerlijk langs het water lopen en snuffelen in de toeristische winkeltjes. Er is zelfs een kerstwinkel, het gehele jaar geopend! En wij maar klagen dat de pepernoten eind augustus al in de supermarkt liggen bij ons. We sluiten af in een kroeg (met heel veel tv's) in the Gaslamp District, het uitgaansgebied van San Diego en we proberen weer een van de vele lokale biertjes.

We vallen met onze neus in de boter want zaterdag wordt voor het personeel van Cymer en partners en kinderen een picknick georganiseerd. We melden ons en krijgen meteen allebei een strandstoel. We kiezen natuurlijk een rode en een groene. Op het terrein worden voor de kinderen spelletjes (zaklopen!) georganiseerd en kunnen volwassenen volleyballen, touwtrekken of line-dancen. Er is ook Petting Zoo. In een afgezet stukje lopen allerlei 'boerderijdieren' rond en kinderen mogen ze aaien en met ze kroelen. De beestjes zijn tam en zijn het gewend. De kinderen vinden het prachtig.
Voor eten en drinken is goed gezorgd en ik maak kennis met een aantal Amerikaanse collega's van Armand.
De Nederlandse collega's en partners treffen we later die middag. We kletsen volop en zijn benieuwd naar elkaars ervaringen. Prima bier en goed gezelschap! Wat wil je nog meer?

De Stapbonnen!

Knuffelen met een geitje.

Via Mission Beach gaan we naar huis. We eten bij Stir Fresh Mongolian Grill. Het principe is hetzelfde als bij 'wokken' maar het eten gaat niet in een wok maar wordt op een hete plaat gebakken. Wil je 'veul vur weinig', dan moet je hier zijn.

Zondagmiddag komen we in actie door te gaan wandelen (hiken) in Torrey Pines State Reserve. Dit is een prachtig mooi natuurgebied aan de kust. Eerst een flinke klim en dan via de wandelpaden slingerend door het natuurgebied waarbij je steeds ook op de rotsen bij de zee uitkomt. We eindigen de trail aan de zee en lopen via het strand naar de auto. Na twee uur lopen roept de zee ons en we nemen een verfrissende duik. Daarna ploffen we in onze gloednieuwe Cymer-strandstoelen en zien we naast grote families met parasols, koelboxen, windschermen en heel veel eten en drinken ook nog een grondeekhoorn (California ground Squirrel) die loert op dat eten.

Weekend voorbij en zondagavond 'met bord op schoot' kijken we naar Studio Sport en Studio Voetbal via Uitzending Gemist en zo zien we 5 mooie doelpunten van PSV. Een goed einde van een gezellig weekend.

De koelkast is ook al 'gezellig'.