We vallen in herhaling....

14 maanden verder

De cirkel is rond en we maken het een en ander voor de tweede keer mee. Soms kiezen we er zelf voor om iets voor de tweede keer te ondernemen omdat het zóóóó leuk was. Maar ook 'doen' we weer veel nieuwe dingen. Er valt nog steeds een heleboel te ontdekken.

Halloween in de winkel!

Nu we alle seizoenen en feestdagen een keer hebben meegemaakt raken we al wel een beetje gewend aan alle, in onze ogen, rare gebruiken en uitzonderingen. Vorig jaar liep ik nog met verbazing door de winkels te kijken naar alle Halloween-spullen en (rot)zooi die er verkocht wordt. Nu kijk ik er niet meer naar om. Kortingen en uitverkoop? Je raakt er aan gewend. Er is altijd wel ergens een kortingsbon te vinden of te krijgen. Een winkel die geen acties of kortingen geeft is 'verdacht'. En het lijkt wel of er het hele jaar door uitverkoop is. Spullen kopen zonder korting is er niet bij. Dan ben je een dief van je eigen portemonnee. En met het grootste gemak doen we daar lekker aan mee.

Maar ook blijven we ons als nuchtere Nederlanders steeds weer verbazen. 

Reclame op tv voor medicijnen went niet. Hoezo worden medicijnen aan de gebruiker gepromoot? "Ask your doctor about medicine X." Ik mag hopen dat mijn dokter weet welk medicijn ik moet gebruiken. En wat dan bij die reclames ook nog heel grappig is is dat op het eind zo'n beetje de hele bijsluiter wordt voorgelezen. Alle mogelijke bijwerkingen, inclusief dood gaan, komen langs.

Bij verkiezingen geen posterplakborden maar de bordjes met namen van de kandidaten worden bij kruispunten langs de kant gezet. Prima maar dan deze teksten: "firefighters support .....naam kandidaat" of "teachers support .....naam kandidaat".

Huh? Dus alle brandweermannen stemmen op die persoon? En voor onderwijzers is er ook maar 1 kandidaat? En dat moet de kiezer dan over de streep trekken. "Oh dus als de brandweermannen op de VVD stemmen, nou dan zal ik dat ook maar doen."

Bij spotjes op radio en tv voor verkiezingen gaat het er vooral om om te laten weten hoe slecht de concurrent is en dat het wel heel nadelig zal uitpakken als je op hem/haar stemt.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan met onze verbazingen.....

In komende blogs zal ik er nog wel verder op doorgaan. Nu weer even een verslag van onze activiteiten van de afgelopen 4 weken.

Rodeo Poway

Zo'n herhalingsactiviteit is de Rodeo in Poway. Daar hadden we ons vorig jaar uitstekend vermaakt dus gingen we op herhaling. En dit keer hadden we bijzonder gezellig gezelschap van Heidi, Jan-Willem en de ouders van Heidi. Na afloop hebben we ons met ons voeten in het zaagsel op de Rodeo Dance vermaakt met een pilsje en de danskwaliteiten van de bezoekers. Met mijn westernhoed voelde ik me helemaal thuis. ;-)

Bier en nog eens bier

Tja, over onze bezoekjes aan de vele bierbrouwerijen hier krijgen we nogal wat opmerkingen. 'Alweer?!' is het meest gehoord.

Armand heeft zich inmiddels ontpopt tot best-wel-een-kenner en vindt het leuk om de verschillende biersoorten te proeven. Ik vind het ook niet vies en doe dus lekker mee. Het ritueel is steeds hetzelfde: je krijgt 4 kleine glaasjes te proeven. En van degene die je de lekkerste vindt bestel je een groot glas. Ondertussen happen we wat van de meegebrachte hapjes en we vermaken ons prima.

Alle biertjes worden door Armand gefotografeerd, beoordeeld en ingecheckt in een speciale bierapp: untappd. Een leuke hobby!

De afgelopen weken gingen we naar Lost Abbey in San Marcos waar ik na 1 biertje op m'n kop stond. Geen idee waarom (ja hoge alcoholpercentage waarschijnlijk).
Bij Mother Earth in Vista vielen de biertjes wat tegen. Booze Brothers in Vista is een supergave brouwerij met een gezellig binnenplein en de taproom is leuk ingericht.
Lighting Brewery in Poway blonk uit in heerlijk amberbier.

El Cajon hike

(geschreven door Armand)
De “El Cajon peak” hike stond de vorige keer al op ons verlanglijstje, maar we mochten hem toen niet lopen. Het was augustus en dan is de  hike “gesloten” omdat het dan te warm is. Nu was het dan wel zover (oktober maar nog steeds net zo warm). ’s Ochtends om 5.15 uur pikt Henk mij op om daarna Gerard en Frans nog op te pikken om daarna om precies 6.00 uur aan de hike te kunnen beginnen.

In de eerste mijl is het nog goed te doen en worden we door de hond van een bewoner uit de directe omgeving vergezeld. Al snel gaan de stijgingspercentages richting de 40%. Het verraderlijke aan deze hike (van totaal 11.8 mijl (19km)) is dat hij bestaat uit 5 forse klimmen en 5 fikse dalen. In 5.9 mijl klim je uiteindelijk van 472 meter naar een hoogte van 1113 meter. Het was echt één van de zwaarste klimmen die ik ooit gelopen heb. Vooral de weg terug was erg zwaar. Henk had al gewaarschuwd dat je je er op verkijkt omdat je op de terugweg ook twee enorme bulten over moet terwijl je al ruim 12 km in de benen hebt zitten. En dat heb ik geweten. De zon stond ondertussen ook weer aan de hemel en stijgingspercentages van 42% helpen dan niet echt. Dju wat was dat zwaar.

Helaas heb ik op de terugweg dus niet zoveel kunnen genieten van de natuur als op de heenweg (gelukkig hebben we de foto’s nog). Maar ik ben wel enorm trots dat ik het gehaald heb. Na 5 uur en 33 minuten stonden we met z’n allen weer bij het begin van de trail. Chapeau heren, knap gedaan.

Tijdens de vorige hike hebben we bedacht dat het wel een goed idee is om na elke trail even af te pilsen bij een van de lokale brouwerijen. De vorige keer stonden we bij Ballast Point op zondag om 11.00 uur aan een gesloten deur (misschien niet eens zo raar). Deze keer was het iets na 12.00 uur en we wisten dit keer zeker dat Ballast Point open zou zijn en dus trok de caravaan weer richting Ballast Point. Daar genoten we van een welverdiende Grapefruit Sculpin in combinatie met truffelfrieten.

Op dat moment had ik het wel even gehad met hiken, maar ondertussen begon het toch wel weer te kriebelen om toch nog minimaal één mooie hike te lopen voordat we weer terug gaan naar Nederland. Dat gaan er dus twee worden, want ik heb vorige week de hike naar de top van Mount “San Jacinto” ook gelopen (ook weer 11 mijl). 

Babyshower!

Op de dag van de El Cajon hike kon ik me opmaken voor mijn allereerste babyshower!

Heidi, in verwachting van een jongen, werd door haar vrienden en vriendinnen in de watten gelegd. Haar moeder was er ook gezellig bij en dit maakte het natuurlijk erg bijzonder. Hapjes, drankjes, versiering, spelletjes.........alles was blauw. En naar goed Amerikaans gebruik waren de cadeau's groot en overvloedig.

In Amerika wordt je dus als aanstaande mama vóór de geboorte al verwend. Op kraamvisite gaan is hier niet gebruikelijk (het bezoek zou maar vervelende ziektes, virussen en infecties overbrengen op de newborn baby). Een groot voordeel is wel dat je je hele baby-uitzet via de cadeau's op de babyshower compleet kan maken. Gewoon een kwestie van een wensenlijst maken bij bijvoorbeeld Baby'sRUs en de genodigden kunnen daar de cadeau's kopen. Dus geen kraamcadeau's met een heleboel kleertjes in dezelfde maat of juist allemaal in de verkeerde maat maar op voorhand al alle praktische benodigdheden zoals flessen, tutten, luiertas enz van je vrienden en familie krijgen.

Het was echt heel leuk om deze middag mee te maken. Weer een ervaring rijker! En binnenkort beschuit met muisjes gaan eten want die Nederlandse traditie wordt er uiteraard in gehouden.

Paul McCartney

Na de hike en de babyshower mochten we ons verheugen op een concert van Paul McCartney in het Petco Stadium in San Diego. De spanning hing al een paar dagen in de stad. Paul was sinds 1976 (met Wings) niet meer in San Diego geweest. Het was dan ook stijf uitverkocht en downtown zat het verkeer vast en was een parkeerplek heel moeilijk te vinden. De verwachtingen waren hoog gespannen.

Voor ons de eerste (en waarschijnlijk de laatste) keer dat we deze levende legende gaan zien. Vrienden hadden ons verzekerd dat we niet teleurgesteld zouden zijn. Het is maar afwachten of een artiest op die leeftijd (72) nog 'goed' is.

We hadden prima plekken. Jammer dat de andere bezoekers in onze rij het nodig vonden om regelmatig naar het toilet te gaan, drinken te halen of eten te halen. Niet normaal meer hoeveel er tijdens zo'n concert gelopen wordt. Daar koop je toch niet van die dure kaartjes voor?!?

Ondertussen hebben we wel genoten van een geweldig concert. De nummers van de Beatles waren veruit favoriet bij het publiek. Heerlijk om die nummers live te horen. Paul was goed bij stem had nogal wat verhalen en anekdotes. Bij het nummer Live And Let Die werd een enorm vuurwerkarsenaal opengetrokken (filmpje!).

Na 2,5 uur ging het licht weer aan (of uit?) en liepen we met 34.000 anderen tevreden het stadion uit richting auto.

Miramar Airshow 2014

(geschreven door Armand)
Vorig jaar ging het hele feest niet door omdat we een shutdown hadden van alle overheids instanties.
 Maar dit jaar ging het  wel door en op zaterdag 4 oktober meldden we ons bij de ingang van vliegbasis Miramar. Dit is een beroemde basis, want hier is de film “Top Gun” opgenomen en daar willen ze je nog elke dag aan herinneren. 

Ieder stukje schaduw wordt benut

Nadat we onze auto op de basis geparkeerd hebben lopen we het terrein op waar alle vliegtuigen en voertuigen staan opgesteld. Wat een enorme gevaartes. We lopen over het terrein en merken dat het toch wel erg warm is en aangezien we de hele dag zouden blijven besloten we om een grote paraplu te kopen. Die zou ons tegen de felle zon en de warmte moeten beschermen. Daarna lopen we richting onze gereserveerde zitplaatsen (boxseats) vanwaar we alles goed zouden kunnen volgen. 

Druk en warm

Om 12.00 uur begon de officiële show en die werd gestart met, hoe kan het ook anders, het zingen van het volkslied. En dat blijft elke keer weer indrukwekkend, zeker in een omgeving zoals de Miramar Airshow. 
Vervolgens gingen de eerste vliegtuigen de lucht in. De Golden Knights (Navy Parachutisten) komen met bosjes naar beneden en geven een indrukwekkende show weg. Daarna is het de beurt aan de grond troepen (MAGTF) om hun kunsten te vertonen. 
Vervolgens stijgt het eerste stunt team op (Patriots Jet Team) en komen de jets je van alle kanten om de oren gevlogen.  Sean Tucker laat zien wat je tegenwoordig allemaal kunt uithalen met een klein stunt vliegtuig, de “Oracle Challenger”. Vervolgens komen de Super Hercules, MV-22 Osprey, F/A-18 Hornet, CH-46 Sea Knight, AH-1Z Super Cobra/Viper, AV-8B Harrier en de F-35B Lightning nog voorbij om te laten zien wat ze allemaal kunnen. 

Maar eigenlijk zit iedereen toch te wachten op DE SHOW van de dag, de US Navy Blue Angels met Fat Albert C-130. Dit team trekt alles uit de kast en bestoken ons van alle kanten en halen de meest gevaarlijke capriolen uit met hun machines.

De dag bestaat uit twee gedeeltes. De matinee voorstelling en de avond (Twilight) voorstelling. Het avond gedeelte begin om 17.30 uur met een show van de Smoke-n-Thunder Jet Car. Deze “auto” wordt met een straalmotor aangedreven en haalt een snelheid van 640 km/uur.  Daarna komen verschillende vliegtuigen voorbij die verlicht zijn met vuurwerk. Omdat de avond ondertussen gevallen is geeft dit een erg mooi effect in de lucht. De avond wordt afgesloten met een vuurwerk show van bijna 20 minuten lang met als klap op de vuurpijl ;-) de Wall of Fire.

5 vliegtuigen als een inkjetprinter...

schrijven (reclame)teksten in de lucht.

Wall of Fire

 

Italiaanse kookles

Als verjaardagscadeau had Armand ons ingeschreven voor een kookworkshop bij een Italiaans restaurant in Solana Beach. Gezellig kokkerellen, babbelen, wijntje drinken en dan eten. Tenminste, dat dachten we.

We werden aan lange tafels gezet en voorin stond een tafel met kookstel. Daar ging de kok staan en hij legde ons uit wat hij aan het maken was. Ondertussen kregen we een wijntje en wat stokbrood met tapenade. Het eerste gerecht was minestrone soep. Nadat hij alle ingrediënten in de pan had gedaan kreeg iedereen een bord minestrone soep uit de keuken. Niet zelf doen dus en helpen maar kijken hoe een ander kookt en dan ook nog niet eens dat eten krijgen maar eten dat gewoon al klaar stond in de keuken! We moesten er wel erg om lachen. Dit ging ook zo met het tussengerecht en het hoofdgerecht.

We hebben in ieder geval lekker gegeten en geleerd dat een kookworkshop in Amerika wat anders is dan in Nederland.

Lekke band

Na een aanrijdinkje een paar maanden geleden en geregel en gedoe had ik nu geregel en gedoe vanwege een lekke band. Ik reed na aquafit naar huis en en op 100 meter van ons huis een waarschuwing: lage bandenspanning. Auto naast huis geparkeerd en binnen 2 minuten was de hele linker voorband plat. De leasemaatschappij regelde snel iemand die de reserve band erop kon leggen zodat ik naar de bandenboer kon gaan. Band zat echter vast en 'wegenwacht' kon mij niet helpen. Toen werd een sleepwagen geregeld die mij en de auto naar de bandenboer bracht. Daar anderhalf uur zitten wachten......

En zo ging mijn vrijdagmiddag naar de knoppen. Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen.

's Avonds kwamen Henk en Tanja gezellig op bezoek. Onder het genot van een wijntje, stokbrood en Franse kaas hebben we op tv gekeken naar Nederlands cabaret. Heerlijk gelachen.

Pumpkin Patch

Vorig jaar was ik er met de ouders van Armand: Bates Nut Farm Pumpkin Patch. En nu wilde ook Armand dit typisch Amerikaans uitje wel eens meemaken. Bij de pumpkin patch ga je de pompoenen uitzoeken die je thuis wil zetten voor decoratie of om ze om te toveren tot Halloweenlantaarns. Het is echt een herfstactiviteit (maar wel met een stralend zonnetje en strakblauwe hemel). Bij Bates Nut Farm maken ze er een complete attractie van met een petting zoo voor de kinderen (kinderen mogen kippen, geiten, eenden en varkentjes aaien), een treintje, een doolhof en ponyrijden. Verder is er een kinderboerderij, winkeltjes en natuurlijk de nodige standjes met eten en drinken.

Geitjes aaien bij de Petting Zoo

De pumpkins worden zorgvuldig uitgezocht (herkenbaar van het uitzoeken van de perfecte kerstboom) en op kruiwagens geladen. Er zijn pumpkins in alle soorten en maten. En het was er druk!! Big business daar en via Facebook zagen we dat de rest van de Nederlandse ASML-kolonie ook een bezoek had gebracht aan Bates Nut Farm.

Deze nemen we mee!

Statiefoto

Vanalluswat

We zouden gaan jetskiën maar keer op keer werd het geannuleerd omdat het weer niet best was of de golven te hoog. Ook deze keer ging het weer niet door. Toen zijn we maar gaan shoppen en hebben we vooral ook wat winterkleding gekocht. Dat zullen we nodig hebben als we weer in Nederland zijn.

Zumba instructor Marcus

Bij Zumba was iedereen in het roze vanwege Breast Cancer Awareness Week en heb ik gezellig geskyped en gefacetimed met mijn zussen.

Pretty in pink

Dan zijn we ook nog eens begonnen met danslessen! Ja, ja, het is er dan eindelijk van gekomen: de eerste passen zijn gezet. We krijgen 6 (foxtrot, rumba en wals) lessen bij de Poway Adult School. Een lieve oude danslerares geeft met veel enthousiasme les aan een groep van zo'n 7 paren.

Ze is nogal van de oude stempel maar we hebben veel plezier. We zullen na 6 lessen echt niet al over de dansvloer zwieren maar de basis is er. Wie weet gaan we in Nederland verder.

Palm Springs, Idyllwild en Mount San Jacinto

We waren al diverse keren in Palm Springs maar we hadden nooit de tijd (genomen) om met de aerial tram naar het gebergte rondom Mount San Jacinto te gaan. Het is hier 'in de buurt' een must-do dus trokken we er maar weer een weekend op uit. Armand was op vrijdag bij een leverancier in Irvine en ik ging hem daar ophalen om door te kunnen rijden naar Palm Springs. We hadden een hotel geboekt in Cathedral City.

Voor zondag stond dus San Jacinto op het programma en zaterdag zijn we via de andere kant de bergen in gereden naar het plaatsje Idyllwild. Dat is een klein gezellig bergplaatsje (het doet aan alsof je in de Alpen zit) met veel leuke winkeltjes en restaurantjes. Vanuit het warme Palm Springs klommen we flink naar het koele Idyllwild.

Het is een zo'n plaatsje waar je naar toe rijdt om wat rond te stappen en een bakkie te doen als je verder toch niets bijzonders te doen hebt (zoiets als Baarle-Nassau zeg maar ;-)). Het was fris maar in het zonnetje konden we toch lekker buiten zitten en genieten van een lokaal bandje die de ene klassieker na de andere speelde (van The Eagles via Johnny Cash tot aan Santana).

Aan de andere kant van de berg ligt een hele grote outlet met 180 (!!) winkels. Daar moesten we natuurlijk naar toe. Naast de gebruikelijke winkels die je bij alle outlets ziet waren er ook vestigingen van Jimmy Choo, Prada, Gucci en Versace (en nog steeds niet te betalen!). Dan maar ons geluk beproefd in het nabijgelegen casino. Heel veel geluk hadden we niet. Met een ietsiepietsiebeetje winst liepen we de deur uit.

En toen was het zondag, de dag van de hike. Vroeg op, vroeg ontbijten en richting de aerial tram. Deze kabelbaantram (max. 60 personen) brengt je in 12 minuten langs een steile helling naar boven. Het is een ronde cabine die ondertussen ook nog draait. Je hebt dus van alle kanten goed zicht en in no time sta je boven te genieten van een schitterend uitzicht.
Na een bak koffie liepen we richting de start van de trail bij het kantoortje van de Park Rangers. Daar moet je je naam, adres, telefoonnummer en autokenteken achterlaten op een papiertje en deze in een brievenbus stoppen. Een kopie neem je mee en deze lever je in als je terug bent. Op het eind van de dag matchen ze alle ingeleverde briefjes. Als ze retourbriefjes niet hebben ontvangen gaan ze je bellen en checken of je auto er nog staat. Bij geen gehoor en auto staat nog op parkeerterrein......dan wordt er langzaamaan actie ondernomen om je te gaan zoeken op de berg. Best een veilig idee dus, zeker als je alleen gaat lopen.

de oude kabelbaancabine

nieuwe roterende cabine

Ik had al een vermoeden dat de top van Mount San Jacinto voor mij te ver en te zwaar zou zijn dus ik had mijn vizier op een ander punt gericht. Het lopen ging goed met hier en daar wat zwaardere stukken waardoor je uit je ritme moest lopen. In ieder ons eigen tempo gingen we naar boven. Iedereen die elkaar onderweg tegenkomt begroet elkaar. Vriendelijke volkje die Amerikanen! En we werden door een vrijwilliger van de Park Rangers aangesproken en hij vroeg ons waar we heen gingen, of we voldoende water bij ons hadden en of we daar al eerder hadden gelopen. Het stuk waar we toen aan begonnen was aardig zwaar en hij adviseerde ons rustig te lopen en regelmatig te rusten. Bij het eerste eindpunt moesten we een langere tijd rusten om het laatste stuk naar de top San Jacinto aan te kunnen. Verder het advies om veel te drinken en regelmatig te eten in verband met de hoogte. Je kunt er hoofdpijn van krijgen en/of hoogteziekte. Goede tips en adviezen! We merkten inderdaad dat we erg hoog waren. De ademhaling en hartslag ging sneller door de verminderde zuurstof in de lucht.
Dat laatste stuk heb ik niet kunnen uitlopen. Het werd te zwaar en ik moest steeds vaker en langer stoppen en daarmee hield ik Armand tegen om lekker door te stappen. Na 1 uur en 50 minuten ben ik op het gemakje teruggelopen. Dalen is net wat prettiger dan klimmen alhoewel dalen ook een flinke aanslag is op de beenspieren. Armand ging verder naar de top.

Het teruglopen in mijn eentje was heerlijk. Na 20 minuten ben ik niemand meer tegenkomen en een uur lang heb ik in mijn uppie heerlijk genoten van het zonnetje, de prachtige bomen, de vogels en de eekhoorns.
Van Armand zou ik zeker 3 uur lang niets horen dus ik besloot met de lift weer naar beneden te gaan, de auto te pakken en een bak koffie te doen in Palm Springs. Van een graad of 20 naar zo'n 34 graden.
Ondertussen leverde Armand een enorme prestatie door de top van San Jacinto te bereiken. Het laatste stuk was echt klimmen op handen en voeten. Het uitzicht was er prachtig en hij kon zichzelf belonen met een selfie op de top. Daarna kon ook Armand aan de afdaling beginnen.

Het duurde inderdaad 3 uur voordat ik van hem een berichtje kreeg: hij was klaar en stond op het punt de lift naar beneden te nemen. Daar ging ik hem ophalen.
Met een lekker pilsje in de Ierse Pub proostten we op een hele mooie en sportieve dag. Trots op onszelf en trots op elkaar!

Man on top of the world......and lucky dog.

Het is weer een hele lap tekst geworden en alhoewel we nog meer leesvoer hebben stop ik er toch even mee. Volgende week meer over wat we het afgelopen weekend hebben gedaan en dit weekend gaan doen. Het is Halloween en ik ga eens op het winkelcentrum kijken hoe de kinderen en hun ouders verkleed langs de winkels gaan om snoep te scoren.

Groetjes,
Côlette & Armand