Afscheidnemen, inpakken en wegwezen

We gaan op reis en nemen mee....

Anderhalf jaar weg. Wat neem je mee? Appartement is gemeubileerd en voorzien van handdoeken, keukendoeken, borden, glazen, bestek, potten en pannen, beddengoed en tv.
Dus zo heel veel valt er in eerste instantie niet te bedenken wat we zelf nog mee moeten nemen. Kleding, schoenen en toiletartikelen natuurlijk. Maar wat verder nog?
Dan ga je nadenken: voor anderhalf jaar wil je van het appartement wel een 'thuis' maken dus dan wordt het al snel foto's, een paar kaarsenhouders, wat dingen voor aan de muur, een paar vazen, een poster van Bruce, de lijst met foto's van de OCS en kleine prullaria.

We schatten in dat het allemaal niet zo veel zou zijn. Het zou gemakkelijk mee gaan.
Wat we vooral niet mochten meenemen was drank (jammer!), etenswaar en uiteraard geen explosief spul.

Enkele weken geleden hadden we een intakegesprek met iemand van het verhuisbedrijf Voerman. Zij zijn gespecialiseerd in verhuizingen naar het buitenland en begeleiden je van A tot Z met verzekering, douanepapieren én met inpakken.

Firma Voerman Verhuizingen

Boot of vliegtuig

We mogen 1 kuub meenemen via zeevracht en 120 kg via luchtvracht. Luchtvracht komt ongeveer anderhalve week later aan dan wij. En de zeecontainer mogelijk pas na 2 maanden.
In de woonkamer maken we twee plekken vrij en zetten daar neer wat we mee gaan nemen. Zo langzamerhand kom je in huis steeds meer dingen tegen die je mee wil nemen: de printer, personenweegschaal, de broodrooster (die we hier nooit gebruiken), het Jamie Oliver Amerika kookboek (om indruk te maken op al die gasten die komen eten?), dvd's en cd's, de dvd-speler, boeken, de voorraad luchtjes en smeerseltjes, externe harde schijven, kabels, stekkers, pannenlappen (hebben ze daar vast niet), nietmachine, plakband, aardappelstamper, onze eigen dekbedden en kussens...........
Kortom: al snel stond de woonkamer vol met twee 'bergen' spullen; dat wat over zee mee gaat en dat wat per vliegtuig gaat. En dan is het toch nog veel. Misschien te veel?

De inpakdag

Op woensdag 17 juli staat een vrachtwagen van firma Voerman voor de deur. "We komen uw spullen inpakken."
We mogen zelf niets inpakken en wijzen alleen op de twee 'bergen' spullen. Dat moet mee, wij gaan in de tuin zitten en we horen het wel wanneer het in de vrachtwagen zit.
Ieder item wordt in papier gewikkeld en in speciale dozen ingepakt. Raar idee dat vreemden al onze spullen in handen hebben en zien. Ze zullen vast denken: wie neemt er nou pannenlappen mee??!??
Ze houden lijsten bij met wat ze inpakken. Dit is nodig voor verzekering en douane.
De deodorant pakken ze niet in > ontploffingsgevaar. Dvd-speler en broodrooster ook niet > gaat het niet doen daar met andere wattage (of zoiets).

En ze komen ook nog vragen of het wel de bedoeling is dat de printer met luchtvracht meegaat maar het printpapier met zeevracht. Haha, heel goed meegedacht. Printpapier moet inderdaad ook met de lucht mee; op verkeerde stapel gelegd.
Omdat we op korte afstand van het werk van Armand gaan wonen, gaat zijn fiets mee. Deze wordt in een speciale fietsdoos ingepakt.

Een paar uur later zijn ze klaar en kunnen we de lijsten tekenen. Spullen weg. Nog twee weken en dan zijn ook wij weg. De woonkamer is uiteraard niet leeg maar er ontbreken nu toch aardig wat spullen. Raar hoor.

Ohja, en het is niet slim om hutspot te plannen nadat je de aardappelstamper hebt laten inpakken. Nog een tip: hutspot met staafmixer maken is niet aan te bevelen tenzij je van Olvaritvoedsel houdt.

Afscheid

Onvermijdelijk hoort afscheid nemen bij dit vertrek. Dat gaat in etappes omdat het vakantietijd is en een aantal mensen weg is als wij vertrekken. En afscheid nemen is niet leuk. Op het werk wordt alles langzaamaan overgedragen aan mijn vervanger en ik probeer nog zoveel mogelijk af te werken en de collega's goed geïnformeerd achter te laten. We hebben een gezellige afscheidslunch en ik krijg een tegoedbon voor een 'welkom-terug' lunch (om vooral het tijdelijke van de trip te benadrukken). Petra en Mike komen bij ons afscheid nemen. Zij gaan op vakantie en ook Anja en René zijn op vakantie als wij weg gaan; daar gaan we gezellig bbq-en met hun hele gezin.

Dag werkplek!

Armand heeft ook een afscheidslunch met collega's en trakteert op het werk op heerlijke vlaai en ik krijg nog lieve woordjes op een kaart van mijn collega's en teamleiders.

Na het inleveren van mijn telefoon en het toegangspasje stel ik mijn voicemail en afwezigheidsmelding in Outlook in: begin februari 2015 ben ik weer terug, neemt u contact op met mijn collega's mediaregisseurs. Met een heel onwerkelijk gevoel sta ik buiten met wat persoonlijke spulletjes van het werk. Onwerkelijk maar ook blij: anderhalf jaar even geen 'verplichtingen' maar tijd voor mezelf. Alles ligt open......

Nog twee dagen...

Ook de koffers zijn zo goed als ingepakt en alles is geregeld. We kunnen echt niet meer bedenken wat we nu nog moeten doen.
Morgen is het zondag en komen er nog wat goede vrienden en familie een afscheidsborrel drinken.
Maandag de laatste puntjes op de i en dan dinsdag naar Schiphol. Tranen zullen er zeker komen maar dat is niet erg. Dat hoort er bij. Het zou vreemd zijn als het ons niets zou doen.

Nog een keer frietjes eten bij moeders.

Visum

Visumaanvraag

Na de dag die je wist dat zou komen, onze trouwdag, konden we onze visum gaan aanvragen.
Maandag 1 juli kropen we achter de laptop om ons door de online formulieren te worstelen. In San Diego hadden we al pasfoto's laten maken. Deze moeten van speciaal, Amerikaans, formaat zijn: 5,1 x 5,1 cm; groter dus dan het standaard formaat dat wij in Nederland kennen.
Foto's gescand en geüpload naar het formulier, gekozen voor het Consulaat van Amerika in Amsterdam en alle vragen beantwoord. Ze vragen het hemd van je lijf en het beste is maar om overal 'nee' op te antwoorden.
Ben je lid van een terroristische groepering? Gebruik je drugs? Neem je wapens mee? Heb je een strafblad? Een 'ja' is funest maar liegen schiet ook niet op want ze komen er toch wel achter. Alles ingevuld en verstuurd.

Door naar stap 2 en dat is het overmaken van € 152,00 per persoon naar consulaat in Amsterdam. Betalingsbewijs uitprinten want dat moet mee naar het visuminterview.

Stap 3: bellen met het consulaat om een afspraak te maken voor het visuminterview. Creditcard moet je bij de hand hebben want de eerste vraag na 'goedemiddag' is: wat is uw creditcardnummer, vervaldatum en cvc-code. Er wordt namelijk eerst €15,00 van je card afgeschreven en dan pas wordt je te woord gestaan. Kassa!
Vervolgens lichtelijke paniek want we konden 23 juli pas terecht voor de afspraak en niet eerder. 23 juli is een week voor ons vertrek en veel te krap omdat er dan geen minuut vertraging mag zijn in het versturen van de paspoorten met visa.
Jammer dan, eerder ging echt niet.

Gelukkig hadden we ergens gelezen dat we konden uitwijken naar de Ambassade in Brussel. Daar was het minder druk (of een beter bezetting/planning?).  En ja hoor, daar was 9 juli plaats voor ons om 10.40 uur. Mooi! Geregeld.
Maar.........formulieren waren naar Amsterdam gestuurd, betaling aan Amsterdam gedaan, begeleidende brief van ASML aan Amsterdam gericht.....
Dat kon dus allemaal overnieuw!

Voorbereiden visuminterview

Tien keer gecheckt of we alles hadden. Want iets niet bij je hebben betekent geen visum en opnieuw weer de procedure in. Paspoorten, pasfoto's, betalingsbewijs, aan onszelf gefrankeerde en aangetekende enveloppen (die we eerst op een Belgisch postkantoor moesten gaan halen),  formulieren in drievoud, bankafschriften, bevestiging van de afspraak, een brief van ASML waarin ze vertellen waarom het belangrijk is dat Armand daar gaat werken en wat hij daar dan precies gaat doen, originele diploma's, trouwakte én een creditcard (het ging nog meer geld kosten namelijk). We hadden alles en stelden ons in op een lastig interview en veel en lang wachten. Aan de andere kant hadden we ook gelezen dat zo'n interview niet veel voorstelt. We zouden wel zien.

Wachten, wachten, wachten...

9 juli ruim op tijd in de auto gestapt en om 10.00 uur de auto geparkeerd in buurt van de ambassade. Tas en mobieltjes in auto gelaten want er mag niets mee naar binnen behalve de benodigde stukken (en je creditcard...).
De ambassade is een ware vesting. Je mag er niet eens langslopen als je niet kan aantonen aan de bewaking dat je er een afspraak hebt. Bij de ingang voor de visumaanvragen laten we onze afspraakbevestiging zien en om 10.15 uur sluiten we buiten aan in de rij. We zijn dus niet de enigen maar ach, we hebben een afspraak om 10.40 uur dus dat komt goed.

Er mag steeds maar 1 persoon naar binnen en dan gaat de deur weer op slot. Als de deur weer van het slot wordt gehaald mag de volgende naar binnen. Stellen, zoals wij, mogen niet samen naar binnen; nee, ook ieder apart.
Ik ga eerst en kom bij de security check zoals we deze kennen van de luchthavens. Geen alarm? Dan mag je door naar de volgende ruimte. De deur valt achter je in het slot en teruggaan is er niet meer bij.
De volgende ruimte is de wachtruimte en deze zit al aardig vol. Iedereen zit in rijen met zicht op een tv en een beeldscherm waarin de nummers worden 'afgeroepen' en je kunt zien bij welke balie je moet melden. Ik pak een nummer en wacht tot Armand ook door de security komt.

We komen er al snel achter dat de afspraak van 10.40 uur een wassen neus is. Wie het eerste binnen is wordt als eerste geholpen. De 'planning' loopt al aardig uit. Omdat de wachtruimte zo goed als vol is gaan we zitten bij het gedeelte waar de loketten zijn waar de  interviews worden gehouden. En dat was een goede zet want we konden zo lekker meegenieten ( hoezo privacy?) van de interviews van onze voorgangers. Het bleek een leuk vermaak te zijn.

Iedereen moest een vingerafdruk 'geven'. Studenten hadden het gemakkelijk en kregen alleen de vraag wat ze gingen studeren en hoe lang. Zij stonden na drie minuten al weer buiten met de toezegging dat het visum werd opgestuurd. Een vrouw die vroeger al eerder een visum had aangevraagd maar toen was geweigerd had het lastiger maar kreeg uiteindelijk toch het visum. Een Rwandees die in Brussel medicijnen studeert en een vriendin in Amerika wil bezoeken werd de hemd van het lijf gevraagd. Ze wilden zelfs weten wie zijn reis ging betalen want het 'was toch wel een dure trip'. Ook hij kreeg zijn visum.

We hadden veel lol om een groep van 10 podiumbouwers die voor twee maanden in Amerika ging werken. Het was een onsamenhangend stel van verschillende nationaliteiten maar met een partij humor! Hilariteit natuurlijk toen vingerafdrukken niet herkend werden, toen er 1 werd aangesproken op een rijontzegging een aantal jaren geleden in verband met rijden onder invloed en toen de computer van de Ambassade op rood sloeg bij de achternaam 'López'. De consul legde uit dat deze naam, en andere hispanic namen, zeer vaak voorkomen in het databestand van criminelen en gezochten in de VS. Er moest dus even goed gecheckt worden of dit wel een betrouwbare meneer López was.

De tijd kroop voorbij en om 11.45 uur werden we opgeroepen om ons te melden bij loket 8. Alle papieren afgeven, een vingerafdruk van alle vingers en tussendoor naar loket 5 voor de betaling van $ 500,00! Weer een keer kassa dus. De pasfoto's kregen we terug want die hadden ze al digitaal. Papieren en enveloppen in orde. En weer terug in de wachtruimte. Het interview hadden we nog steeds niet gehad.
Dan maar weer meeluisteren met anderen. Het ging er allemaal erg aardig aan toe en de consul had best humor. Een Franstalige Belgische student die in Florida wil gaan studeren heeft moeite om zich in het Engels verstaanbaar te maken en weet zelfs het getal 19 niet te zeggen!! Dat snap je toch niet? Verbaasd horen we de consul dan maar overschakelen naar zijn beste Frans! Is dat niet een hele goede reden om die jongen een visum te weigeren?! Ga eerst eens tot 20 leren tellen in het Engels!!!

Visuminterview

En toen, nummer 54, wij, kon zich melden bij loket 1. Het was 12.15 uur.
Een aardige mevrouw vroeg Armand waar hij werkt, wat hij voor werk ging doen en welke opleiding hij heeft gevolgd. En goh, toevallig had ze in de buurt van San Diego, Carlsbad, gewerkt en gewoond.
Dat was alles! Have nice day, uw paspoort met visum wordt over twee dagen opgestuurd en bye bye. Terug langs de security en ik zeg: raar dat wij niet ook weer een vingerafdruk moesten 'geven'. Eenmaal buiten en bijna door de poorten van de ambassade werden we tegen gehouden. Of we toch nog even terug willen gaan. Vingerafdrukken vergeten! Haha, weer langs de security-check, wachtkamer in en gelukkig konden we meteen door naar het juiste loket.

Om 12.40 stonden we buiten. Het weer was prachtig, visa geregeld en we hadden honger. Bij café New York heerlijk geluncht en toen weer naar huis.

Zaterdag 13 juli werden onze paspoorten met visum per aangetekende post bezorgd. En guess what.....onze pasfoto's hebben ineens toch het standaard Nederlandse formaat. Rare jongens die Amerikanen. ;-)

Maar goed. Het is nu officieel: we mogen komen.
En wij gaan door met de volgende stap: inpakken!

Trouwen 29 juni 2013

Terug uit de USA en dan een paar dagen een jetlag. Als dat maar over is als we trouwen! We regelen nog wat trouwzaken, hangen kleding klaar en checken nog even het draaiboek. We zijn er klaar voor. Zenuwen? Nee, wel heel veel zin om lekker een feestje te vieren met vrienden, familie en collega's. En... als het maar droog is!

En droog was het! En een heerlijk zonnetje. Precies goed.
Daniëlla deed mijn haar. Ruud hielp met de stropdas van Armand. Joke regelde de koffie en Marc kwam met ons vervoermiddel: een fijne cabrio.
Iedereen op tijd. Bruidsboeket check! Corsages check! Ringen check! Getuigen check!

We waren erg verrast hoe druk het was bij het stadhuis. Kwamen ze allemaal voor ons? Ja dus, alhoewel er een aantal terecht kwam in de groep genodigden voor Veteranendag in plaats van bij ons in de trouwzaal. Maar het kwam op tijd goed.

Wat een leuke huwelijksceremonie mede dankzij onze trouwambtenaar Lian. Muziek natuurlijk van Bruce Springsteen: bij binnenkomst Land of hope and dreams en op het einde Two Hearts........what else? Liz en Jules mochten ons de ringen geven.
De ouders van Armand en mama en Ome Theo zaten trots toe te kijken. Zagen we daar ergens een traantje?
Bijzonder was het moment van tekenen door de getuigen: mijn moeder en Bart.
Geen rijst bij het naar buiten lopen maar wel rozenblaadjes van De Fabiola's en bellenblaasbellen van de kinderen.

En toen de receptie bij Restaurant De Vrijheid. We konden met zijn allen lekker buiten staan en zitten. Het was gezellig druk en toen ook De Hofkapel nog kwam spelen was het plaatje compleet. Mooi om vele familieleden te zien die je niet zo vaak (meer) ontmoet. Ook voor velen van hen was het een reünie.

Met onze daggasten gingen we vervolgens eten bij Cantina y Tapas. Te koud om buiten te zitten maar binnen was het zeker ook goed toeven. Het tapasbuffet was heerlijk en Bart hield een pracht van een speech, recht uit het hart.
De LTF (Lighttownfarmers) verrasten ons met o.a. een surfles in San Diego cadeau. De les is zelfs al geboekt: 22 september, 11.00 uur staan wij te stuntelen op het strand van San Diego en proberen op de plank te blijven staan.

De tijd begon te dringen en Armand en ik hebben het toetje overgeslagen. We gingen snel naar Café De Kloek om de gasten van het feest te ontvangen. Spannend, want zou het het feest worden zoals wij voor ogen hadden? Zou iedereen zich vermaken?

We kregen leuke originele cadeaus: mega grote ballonnen met inhoud, een mooie canvas foto van Bruce, een Raad van Elf memory-spel, een huwelijksbootje, en vele dollars.
Prins en Klein Gevolg brachten een zwart koffertje mee met het verzoek deze naar Amerika mee te nemen. Instructies en een vergoeding voor de dienst was bijgesloten. Verder mochten we nergens over praten!!

Een verdacht koffertje.....

Mijn zussen met hun gezin pakten uit met twee geweldige liedjes en Jan Bogers kon niet achterblijven natuurlijk en zong zijn hele repertoire van drie nummers. Armand kreeg het felbegeerde afscheidsbeeldje van de Raad van Elf.

Iedereen had het naar de zin en het werd een gezellig zooitje ongeregeld. Collega's genoten ook zichtbaar, polonaise werd ingezet, playbacken op Meatloaf, een vage striptease act en tot slot een mooi einde met 'Brabant' van Guus Meeuwis.
Dat was heel mooi en ineens werd ook duidelijk dat het ook een beetje een afscheid was. Hier en daar een traan en grote omhelzingen. Een groot aantal gasten zien we niet meer voor ons vertrek. En dat is even slikken.

Met nog wat nachtbrakers thuis een Schrobbelèr gedronken, schoenen uit, voeten omhoog en napraten. Daarna een korte nacht want om half 10 stonden al weer ons daggasten op de stoep voor een ontbijtje in de tuin. Maar we hadden weer geweldige hulp daarbij van Joke en Ruud. Nadat iedereen weg was zijn we snel weer gaan slapen.

' s Middags alle cadeaus en kaarten en tekeningen bekeken. We zijn gruwelijk verwend en de lieve kaartjes en teksten hebben ons ontroerd.
Wat was het een mooie dag!!

Mevrouw Hartmans. ;-)