Visum

Visumaanvraag

Na de dag die je wist dat zou komen, onze trouwdag, konden we onze visum gaan aanvragen.
Maandag 1 juli kropen we achter de laptop om ons door de online formulieren te worstelen. In San Diego hadden we al pasfoto's laten maken. Deze moeten van speciaal, Amerikaans, formaat zijn: 5,1 x 5,1 cm; groter dus dan het standaard formaat dat wij in Nederland kennen.
Foto's gescand en geüpload naar het formulier, gekozen voor het Consulaat van Amerika in Amsterdam en alle vragen beantwoord. Ze vragen het hemd van je lijf en het beste is maar om overal 'nee' op te antwoorden.
Ben je lid van een terroristische groepering? Gebruik je drugs? Neem je wapens mee? Heb je een strafblad? Een 'ja' is funest maar liegen schiet ook niet op want ze komen er toch wel achter. Alles ingevuld en verstuurd.

Door naar stap 2 en dat is het overmaken van € 152,00 per persoon naar consulaat in Amsterdam. Betalingsbewijs uitprinten want dat moet mee naar het visuminterview.

Stap 3: bellen met het consulaat om een afspraak te maken voor het visuminterview. Creditcard moet je bij de hand hebben want de eerste vraag na 'goedemiddag' is: wat is uw creditcardnummer, vervaldatum en cvc-code. Er wordt namelijk eerst €15,00 van je card afgeschreven en dan pas wordt je te woord gestaan. Kassa!
Vervolgens lichtelijke paniek want we konden 23 juli pas terecht voor de afspraak en niet eerder. 23 juli is een week voor ons vertrek en veel te krap omdat er dan geen minuut vertraging mag zijn in het versturen van de paspoorten met visa.
Jammer dan, eerder ging echt niet.

Gelukkig hadden we ergens gelezen dat we konden uitwijken naar de Ambassade in Brussel. Daar was het minder druk (of een beter bezetting/planning?).  En ja hoor, daar was 9 juli plaats voor ons om 10.40 uur. Mooi! Geregeld.
Maar.........formulieren waren naar Amsterdam gestuurd, betaling aan Amsterdam gedaan, begeleidende brief van ASML aan Amsterdam gericht.....
Dat kon dus allemaal overnieuw!

Voorbereiden visuminterview

Tien keer gecheckt of we alles hadden. Want iets niet bij je hebben betekent geen visum en opnieuw weer de procedure in. Paspoorten, pasfoto's, betalingsbewijs, aan onszelf gefrankeerde en aangetekende enveloppen (die we eerst op een Belgisch postkantoor moesten gaan halen),  formulieren in drievoud, bankafschriften, bevestiging van de afspraak, een brief van ASML waarin ze vertellen waarom het belangrijk is dat Armand daar gaat werken en wat hij daar dan precies gaat doen, originele diploma's, trouwakte én een creditcard (het ging nog meer geld kosten namelijk). We hadden alles en stelden ons in op een lastig interview en veel en lang wachten. Aan de andere kant hadden we ook gelezen dat zo'n interview niet veel voorstelt. We zouden wel zien.

Wachten, wachten, wachten...

9 juli ruim op tijd in de auto gestapt en om 10.00 uur de auto geparkeerd in buurt van de ambassade. Tas en mobieltjes in auto gelaten want er mag niets mee naar binnen behalve de benodigde stukken (en je creditcard...).
De ambassade is een ware vesting. Je mag er niet eens langslopen als je niet kan aantonen aan de bewaking dat je er een afspraak hebt. Bij de ingang voor de visumaanvragen laten we onze afspraakbevestiging zien en om 10.15 uur sluiten we buiten aan in de rij. We zijn dus niet de enigen maar ach, we hebben een afspraak om 10.40 uur dus dat komt goed.

Er mag steeds maar 1 persoon naar binnen en dan gaat de deur weer op slot. Als de deur weer van het slot wordt gehaald mag de volgende naar binnen. Stellen, zoals wij, mogen niet samen naar binnen; nee, ook ieder apart.
Ik ga eerst en kom bij de security check zoals we deze kennen van de luchthavens. Geen alarm? Dan mag je door naar de volgende ruimte. De deur valt achter je in het slot en teruggaan is er niet meer bij.
De volgende ruimte is de wachtruimte en deze zit al aardig vol. Iedereen zit in rijen met zicht op een tv en een beeldscherm waarin de nummers worden 'afgeroepen' en je kunt zien bij welke balie je moet melden. Ik pak een nummer en wacht tot Armand ook door de security komt.

We komen er al snel achter dat de afspraak van 10.40 uur een wassen neus is. Wie het eerste binnen is wordt als eerste geholpen. De 'planning' loopt al aardig uit. Omdat de wachtruimte zo goed als vol is gaan we zitten bij het gedeelte waar de loketten zijn waar de  interviews worden gehouden. En dat was een goede zet want we konden zo lekker meegenieten ( hoezo privacy?) van de interviews van onze voorgangers. Het bleek een leuk vermaak te zijn.

Iedereen moest een vingerafdruk 'geven'. Studenten hadden het gemakkelijk en kregen alleen de vraag wat ze gingen studeren en hoe lang. Zij stonden na drie minuten al weer buiten met de toezegging dat het visum werd opgestuurd. Een vrouw die vroeger al eerder een visum had aangevraagd maar toen was geweigerd had het lastiger maar kreeg uiteindelijk toch het visum. Een Rwandees die in Brussel medicijnen studeert en een vriendin in Amerika wil bezoeken werd de hemd van het lijf gevraagd. Ze wilden zelfs weten wie zijn reis ging betalen want het 'was toch wel een dure trip'. Ook hij kreeg zijn visum.

We hadden veel lol om een groep van 10 podiumbouwers die voor twee maanden in Amerika ging werken. Het was een onsamenhangend stel van verschillende nationaliteiten maar met een partij humor! Hilariteit natuurlijk toen vingerafdrukken niet herkend werden, toen er 1 werd aangesproken op een rijontzegging een aantal jaren geleden in verband met rijden onder invloed en toen de computer van de Ambassade op rood sloeg bij de achternaam 'López'. De consul legde uit dat deze naam, en andere hispanic namen, zeer vaak voorkomen in het databestand van criminelen en gezochten in de VS. Er moest dus even goed gecheckt worden of dit wel een betrouwbare meneer López was.

De tijd kroop voorbij en om 11.45 uur werden we opgeroepen om ons te melden bij loket 8. Alle papieren afgeven, een vingerafdruk van alle vingers en tussendoor naar loket 5 voor de betaling van $ 500,00! Weer een keer kassa dus. De pasfoto's kregen we terug want die hadden ze al digitaal. Papieren en enveloppen in orde. En weer terug in de wachtruimte. Het interview hadden we nog steeds niet gehad.
Dan maar weer meeluisteren met anderen. Het ging er allemaal erg aardig aan toe en de consul had best humor. Een Franstalige Belgische student die in Florida wil gaan studeren heeft moeite om zich in het Engels verstaanbaar te maken en weet zelfs het getal 19 niet te zeggen!! Dat snap je toch niet? Verbaasd horen we de consul dan maar overschakelen naar zijn beste Frans! Is dat niet een hele goede reden om die jongen een visum te weigeren?! Ga eerst eens tot 20 leren tellen in het Engels!!!

Visuminterview

En toen, nummer 54, wij, kon zich melden bij loket 1. Het was 12.15 uur.
Een aardige mevrouw vroeg Armand waar hij werkt, wat hij voor werk ging doen en welke opleiding hij heeft gevolgd. En goh, toevallig had ze in de buurt van San Diego, Carlsbad, gewerkt en gewoond.
Dat was alles! Have nice day, uw paspoort met visum wordt over twee dagen opgestuurd en bye bye. Terug langs de security en ik zeg: raar dat wij niet ook weer een vingerafdruk moesten 'geven'. Eenmaal buiten en bijna door de poorten van de ambassade werden we tegen gehouden. Of we toch nog even terug willen gaan. Vingerafdrukken vergeten! Haha, weer langs de security-check, wachtkamer in en gelukkig konden we meteen door naar het juiste loket.

Om 12.40 stonden we buiten. Het weer was prachtig, visa geregeld en we hadden honger. Bij café New York heerlijk geluncht en toen weer naar huis.

Zaterdag 13 juli werden onze paspoorten met visum per aangetekende post bezorgd. En guess what.....onze pasfoto's hebben ineens toch het standaard Nederlandse formaat. Rare jongens die Amerikanen. ;-)

Maar goed. Het is nu officieel: we mogen komen.
En wij gaan door met de volgende stap: inpakken!